Kuantum Mekaniği Kronolojisi

Kuantum mekaniğine dair aşağıdaki zaman çizelgesi, kuantum mekaniğinin, kuantum alan teorilerinin ve kuantum kimyasının geliştirilmesine yönelik önemli adımları, öncüleri ve katkıda bulunanları sunmaktadır.

19. yüzyıl

• 1801 – Thomas Young, Çift yarık deneyi ile ışığın dalga özelliğini keşfeder.
• 1860 – Gustav Kirchhoff siyah cisim kavramını tanıtır. Siyah cisim radyasyonuna termal radyasyon, boşluk radyasyonu, tam radyasyon veya sıcaklık radyasyonu da denmektedir.
• 1860-1900 – Ludwig Eduard Boltzmann, James Clerk Maxwell ve diğerleri istatistiksel mekanik teorisini geliştirir. Boltzmann entropinin bir düzensizlik ölçüsü olduğunu savunur.
• 1877 – Boltzmann, fiziksel bir sistemin enerji seviyelerinin istatistiksel mekanik ve matematiksel argümanlara dayanarak ayrık olabileceğini öne sürerek; ayrıca, bir atomun (iyot gazı molekülü gibi) ilk daire diyagram gösterimini veya atom modelini, daha sonra (1928’de) oluşturan atomların moleküler orbitalleri olarak adlandırılan terimleri üretir.
• 1885 – Johann Jakob Balmer, görünür spektral hidrojen çizgileri olan Balmer serisi arasında sayısal bir ilişki keşfeder.
• 1887 – Heinrich Hertz, fotoelektrik etkiyi keşfeder.
• 1888 – Johannes Rydberg, Balmer formülünü hidrojen atomu için tüm spektral çizgi dizilerini içerecek şekilde değiştirerek Bohr’un oluşturduğu atomun ilk kuantum modelini doğrulamak için daha sonra Niels Bohr ve diğerleri tarafından kullanılan Rydberg formülünü üretir.
• 1895 – Wilhelm Conrad Röntgen, plazmada elektron ışını ile yapılan deneylerde X-ışınlarını keşfeder.
• 1896 – Antoine Henri Becquerel, Wilhelm Conrad Röntgen’in çalışmalarını incelerken yanlışlıkla radyoaktiviteyi keşfeder; uranyum tuzlarının, nüfuz etme güçlerinde Röntgen’in X-ışınlarına benzeyen radyasyon yaydığını bulur. Bir deneyde Becquerel, parlak güneş ışığına sahip bir deneye hazırlanırken çok kalın siyah kağıtla çevrili fotoğraf plakalarına fosforlu bir madde olan potasyum uranil sülfat örneğini sarar; sonra, sürpriz olarak, fotoğrafik plakaların, deney başlamadan önce, numunesinin yansıtılmış bir görüntüsünü gösterdiğini farkeder.
• 1896-1897 – Pieter Zeeman ilk olarak Zeeman bölme etkisini ışık kaynaklarına manyetik bir alan uygulayarak gözlemler.
• 1896-1897 Marie Curie uranyum tuzu örneklerini, elektrik yükünü ölçmek için Jacques Curie tarafından 15 yıl önce icat edilen çok hassas bir elektrometre cihazı kullanarak araştırmaya başlar. Uranyum tuzu örnekleri tarafından yayılan ışınların çevredeki havayı elektriksel olarak iletken hale getirdiğini keşfeder ve yayılan ışınların yoğunluğunu ölçer. Nisan 1898’de, sistematik bir madde araştırmasıyla, uranyum gibi toryum bileşiklerinin “Becquerel ışınları” yaydığını, böylece Frederick Soddy ve Ernest Rutherford’un üç yıl boyunca toryumun nükleer çürümesi üzerindeki çalışmalarından önce geldiğini bulur.
• 1897 – Ivan Borgman, X-ışınlarının ve radyoaktif maddelerin termolüminesansa neden olduğunu gösterir.
• 1897 – J. J. Thomson’un katot ışınları ile gerçekleştirdiği denemesi, yüksek yük-kütle oranına dayanarak bir atomdan 1000 kat daha küçük temel bir birim önermesine yol açtı. Parçacığı “ceset” olarak adlandırdı, ancak daha sonra bilim adamları elektron terimini tercih ettiler.
• 1899-1903 – Ernest Rutherford radyoaktiviteyi araştırır. Toryum ve uranyum tuzlarının yaydığı iki farklı radyasyon tipini tanımlamak için 1899’da alfa ve beta ışınları terimlerini kullanır. Rutherford, 1902’de radyoaktif toryumun nükleer bozulma süreci ve 1903’te radyoaktivite yorumlarını rapor ettikleri bir gaz yoluyla kendisini radyuma dönüştürdüğünü keşfettiklerinde nükleer reaksiyonu keşfeder. Rutherford 1911’de oluşturduğu nükleer atom modeli ile “nükleer fiziğin kurucusu” olarak bilinir.

20. yüzyıl

1900–1909 yılları arası

• 1900 – Siyah cisim radyasyonunu açıklamak için, Max Planck elektromanyetik enerjinin yalnızca nicelenmiş biçimde yayılabileceğini, yani enerjinin E = hν temel biriminin sadece bir katı olabileceğini önermektedir, burada h Planck sabiti ve ν radyasyonun frekansıdır.
• 1902 – Oktet kuralını (1893) açıklamak için Gilbert N. Lewis, nokta şeklindeki elektronların bir küpün köşesine yerleştirildiği “kübik atom” teorisini geliştirir. İki atom, iki atom arasında bulunan birden fazla elektron çifti (her bağ için bir çift) ile bir arada tutulduğunda, tek, çift veya üçlü “bağların” ortaya çıktığını tahmin eder.
• 1903 – Antoine Becquerel, Pierre Curie ve Marie Curie, radyoaktivite konusundaki çalışmaları nedeniyle 1903 Nobel Fizik Ödülü’nü paylaşır.
• 1904 – Richard Abegg, bir elemanın H2SO4 için +6 gibi maksimum pozitif değerlik ile bir elemanın H2S için −2 gibi maksimum negatif değerlik arasındaki sayısal farkın sekiz olma eğiliminde olduğu desenini keşfeder ve buna Abegg kuralı denir.
• 1905 – Albert Einstein (1887’de Heinrich Hertz tarafından açıklanan) fotoelektrik etkiyi, yani belirli malzemeler üzerinde parlayan ışığın, malzemeden elektronları çıkarma işlevini yerine getirebileceğini Planck’ın kuantum hipotezine (1900) dayanarak, ışığın kendisinin bireysel kuantum parçacıklarından oluştuğunu açıklar.
• 1907-1917 – Ernest Rutherford daha sonra Rutherford modeli olarak bilinen modelini test etmek için, bir altın folyo üzerine pozitif yüklü alfa parçacıkları demeti göndererek ve bazılarının geri saçıldığını fark eder.
• 1909 – Geoffrey Ingram Taylor, ortaya çıkan ışık enerjisinin sadece bir fotondan oluştuğunda bile ışığın girişim modellerinin üretildiğini gösterir. Maddenin ve enerjinin dalga-parçacık ikililiğinin keşfini yapar ve kuantum alan teorisinin daha sonraki gelişimi için temelleri oluşturmuş olur.
• 1909 ve 1916 – Einstein, Planck’ın siyah cisim radyasyonu yasası kabul edilirse, enerji miktarının da p = h / λ momentumu taşıması gerektiğini, bu da onları tam teşekküllü parçacıklar haline getirdiğini gösterir.

1910–1919 yılları arası

• 1911 – Lise Meitner ve Otto Hahn, beta bozunması ile yayılan elektronların enerjilerinin ayrık spektrumdan ziyade sürekli bir spektrum olduğunu gösteren bir deney yaparlar. Bu, beta bozunma sürecinde enerjinin kaybolduğu anlaşıldığı için enerjinin korunumu yasası ile açıkça çelişmektedir. İkinci bir problem, Azot-14 atomunun dönüşünün Rutherford ½ tahminine aykırı olarak 1 olmasıdır. Bu anomaliler daha sonra nötrino ve nötronun keşifleriyle açıklanmaktadır.
• 1911 – Ștefan Procopiu, elektronun manyetik dipol momentinin doğru değerini belirlediği deneyler yapar, μB = 9.27 × 10−21 erg · Oe − 1 (1913’te Bock manyetonunun Planck’lara dayalı olarak teorik bir değerini de hesaplayabilir.)
• 1912 – Victor Hess kozmik radyasyonun varlığını keşfeder.
• 1912 – Henri Poincaré, enerji miktarının temel doğasını desteklemek için etkili bir matematiksel argüman yayınlar.
• 1913 – Robert Andrews Millikan, elektronun elektrik yükünü kesin olarak belirlediği “yağ damlası” deneyinin sonuçlarını yayınlar. Elektrik yükünün temel biriminin belirlenmesi, Avogadro sabitinin (herhangi bir maddenin bir molündeki atom veya molekül sayısı) hesaplanmasını ve böylece her bir elementin atomlarının atom ağırlığının belirlenmesini mümkün kılar.
• 1913 – Ștefan Procopiu elektronun manyetik dipol momenti μB’nin doğru değerine sahip teorik bir makale yayınlar.
• 1913 – Niels Bohr atom modelinin bir sonucu olarak teorik olarak elektronun manyetik dipol momenti μB’nin değerini keşfeder.
• 1913 – Johannes Stark ve Antonino Lo Surdo, ışık kaynağının harici bir statik elektrik alanında bulunması nedeniyle atomların ve moleküllerin spektral çizgilerinin kaymasını ve ayrılmasını bağımsız olarak keşfederler.
• 1913 – Atomik hidrojenin ışık emisyon spektrumlarını doğru bir şekilde modelleyen Rydberg formülünü (1888) açıklamak için Bohr, negatif yüklü elektronların belirli sabit “kuantum” mesafelerde pozitif yüklü bir çekirdeğin etrafında döndüğünü ve bu “küresel yörüngelerin” her birinin yörüngeler arasındaki elektron hareketlerinin “kuantum” emisyonlarını veya enerji emilimini gerektireceği şekilde kendisiyle ilişkili spesifik bir enerjiye sahip olduğunu gösterir.
• 1914 – James Franck ve Gustav Hertz, Bohr’un nicel atomik enerji seviyesi modelinin yeni bir testini sağlayan cıva atomlarıyla elektron çarpışmaları hakkındaki deneylerini raporlar.
• 1915 – Einstein ilk olarak Prusya Bilim Akademisine şimdi Einstein alan denklemleri olarak bilinen şeyi sunar. Bu denklemler, uzay ve zamanın geometrisinin, mevcut olan herhangi bir maddeden nasıl etkilendiğini belirtir ve Einstein’ın Genel Görelilik Teorisinin çekirdeğini oluşturur. Bu teori kuantum mekaniğine doğrudan uygulanmasa da, kuantum yerçekimi kuramcıları onları uzlaştırmaya çalışırlar.
• 1916 – Paul Epstein ve Karl Schwarzschild, birbirlerinden bağımsız çalışmalarıyla, hidrojendeki doğrusal ve kuadratik Stark etkisi için denklemler oluştururlar.
• 1916 – Gilbert N. Lewis, Lewis nokta formüllerinin teorik temelini, bir molekülün atomları ile molekülde bulunabilecek yalnız elektron çiftleri arasındaki bağı gösteren diyagramları tasarlar.
• 1916 – Zeeman etkisini (1896), yani ışık kaynağı manyetik bir alana maruz kaldığında atomik absorpsiyon veya emisyon spektral çizgilerinin değiştiğini hesaba katmak için Arnold Sommerfeld atomlarda küresel yörüngelere ek olarak “eliptik yörüngeler” olabileceğini öne sürer.
• 1918 – Sir Ernest Rutherford, alfa parçacıkları azot gazına vurulduğunda, sintilasyon dedektörlerinin hidrojen çekirdeklerinin imzalarını gösterdiğini fark eder. Rutherford, bu hidrojenin gelebileceği tek yerin azot olduğunu ve bu nedenle azotun hidrojen çekirdeklerini içermesi gerektiğini belirler. Böylece atom numarası 1 olduğu bilinen hidrojen çekirdeğinin, Eugen Goldstein tarafından varsayılan protonlar olması gerektiğine karar verdiği temel bir parçacık olduğunu öne sürer.
• 1919 – Lewis’in (1916) çalışmalarına dayanarak, Irving Langmuir “kovalent” terimini kullanır ve bir çift atomun iki elektronu her iki atomdan da gelip onlar tarafından eşit olarak paylaşıldığında kovalent bağların koordinasyonunun oluştuğunu önerir. Kimyasal bağların ve moleküler kimyanın doğasını ortaya çıkarır.

1920–1929 yılları arası

• 1920 – Hendrik Kramers, Stark etkisinin spektral geçişlerinin yoğunlukları için formüller elde etmek için Bohr-Sommerfeld nicemlemesini kullanır. Kramers ayrıca, göreceli kinetik enerji düzeltmeleri, elektron spin ve yörünge arasındaki bağlantı da dahil olmak üzere ince yapının etkisini keşfeder.
• 1921–1922 – Frederick Soddy, bir yıl sonra, 1922’de “radyoaktif maddelerin kimyası hakkındaki bilgimize katkıları ve izotopların doğası ve doğası hakkındaki araştırmaları nedeniyle” Nobel Kimya Ödülü’nü bir yıl sonra alır; 1922 Nobel Konferansında şöyle söyler: “1903 yılında Sir Ernest Rutherford ve tarafımca yayınlanan radyoaktivite yorumu, olguyu, radyo elementinin atomlarının kendiliğinden parçalanmasını gösterdi, böylece orijinal atomun bir kısmı şiddetle parlak bir parçacık olarak dışarı atılır ve geri kalanı, farklı bir kimyasal ve fiziksel karaktere sahip tamamen yeni bir atom türü oluşturur.”
• 1922 – Arthur Compton, radyant enerjinin serbest elektronlar tarafından saçılması nedeniyle X-ışını dalga boylarının arttığını tespit eder. Dağınık kuanta, orijinal ışının kuantasından daha az enerjiye sahiptir. Compton etkisi veya Compton saçılması olarak bilinen bu keşif, elektromanyetik radyasyonun parçacık kavramını gösterir.
• 1922 – Otto Stern ve Walther Gerlach, elektronun spininin keşfine yol açan homojen olmayan bir manyetik alandan geçen yer durumundaki atomlar için açısal momentumun ayrı değerlerini tespit eden Stern-Gerlach deneyini gerçekleştirir.
• 1922 – Bohr, belirli sayıda elektronun (örneğin 2, 8 ve 18) yörünge teorisini düzenleyen kararlı “kapalı kabuklara” karşılık geldiğini varsayarak periyodik tablonun özelliklerini daha iyi açıklamak için atom modelini günceller.
• 1923 – Pierre Auger, bir atomun iç kabuk boşluğunun doldurulmasına aynı atomdan bir elektron emisyonunun eşlik ettiği Auger etkisini keşfeder.
• 1923 – Louis de Broglie, hareket halindeki elektronların dalgalarla ilişkili olduğunu varsayarak dalga-parçacık ikilemini parçacıklara uzatır. Dalga boylarının Planck sabiti h’nin elektronun mv = p momentumuna bölünmesiyle elde edildiğini tahmin eder: λ = h / mv = h / p.
• 1923 – Gilbert N. Lewis, moleküllerdeki elektronların özelliklerine dayanan Lewis asitleri ve bazları teorisini yaratarak, bir asidi bir bazdan elektron yalnız bir çifti kabul etmek olarak gerektiğini tanımlar.
• 1924 – Satyendra Nath Bose, Planck yasasını bozonları yöneten yeni bir istatistik yasası kullanarak açıklar ve Einstein bunu Bose-Einstein yoğuşmasını tahmin etmek için genelleştirir. Teori Bose-Einstein istatistiği olarak bilinir.
• 1924 – Wolfgang Pauli, periyodik tablonun birçok özelliğini açıklayan bir gerçek olan iki özdeş fermiyonun aynı kuantum halini aynı anda kullanamayacağını belirten “Pauli dışarlama ilkesini” keşfeder.
• 1925 – George Uhlenbeck ve Samuel Goudsmit elektron spininin varlığını varsayar.
• 1925 – Friedrich Hund, elektronlar bir atoma art arda eklendiğinde, karşıt dönüşlü elektronların herhangi bir eşleşmesi gerçekleşmeden önce mümkün olduğunca çok sayıda seviye veya yörüngenin tek başına işgal edildiğini ve moleküllerde iç elektronların ayrıldığını belirten Maksimum Çokluk kuralını gösterir. Bu kural Hund kuralı olarak geçmektedir.
• 1925 – Werner Heisenberg, Max Born ve Pascual Jordan, Kuantum Mekaniğinin matris mekaniği formülasyonunu geliştirir.
• 1926 – Lewis, foton terimini, Yunanca ışık kelimesinden φως (harf çevirisi yapılmış phôs) türettiği Nature dergisine yazdığı bir mektupta kullanılır.
• 1926 – Oskar Klein ve Walter Gordon, daha sonra Klein – Gordon denklemi olarak adlandırılan göreceli kuantum dalga denklemlerini ifade ederler.
• 1926 – Enrico Fermi spin-istatistik teoremi bağlantısını keşfeder.
• 1926 – Paul Dirac, Fermi – Dirac istatistiklerini tanıtır.
• 1926 – Erwin Schrödinger, uzay yoluyla dağıtılan, belirli yönlerde küresel olarak simetrik veya belirgin olan bir elektron yükünün matematiksel olarak dağılımını temsil eden bir “dalga denklemi” geliştirmek için De Broglie’nin elektron dalga postulasyonunu (1924) kullanır; hidrojen atomunun spektral çizgileri için doğru değerleri verir; ayrıca kuantum mekaniğinde Hamilton operatörünü tanıtır.
• 1926 – Paul Epstein, Schrödinger ve diğerlerinin denklemlerini kullanarak, doğrusal ve kuadratik Stark etkisini yeni kuantum teorisi açısından yeniden ele alır. Çizgi yoğunlukları için türetilmiş denklemler, Hans Kramers tarafından elde edilen önceki sonuçlara göre kararlı bir gelişmedir göstermiş olur.
• 1926-1932 – John von Neumann, daha sonra 1932’de kuantum mekaniğinin temel bir ders kitabı olarak yayınlanan Hilbert uzaylarındaki Hermit operatörleri açısından Kuantum Mekaniğinin matematiksel temellerini atar.
• 1927 – Werner Heisenberg kuantum belirsizlik ilkesini formüle eder.
• 1927 – Niels Bohr ve Werner Heisenberg, Kopenhag’ın dalga fonksiyonlarının olasılıksal doğası yorumunu geliştirir.
• 1927 – Born ve J. Robert Oppenheimer, daha küçük moleküllerin enerji ve dalga fonksiyonlarının hızlı bir şekilde tahmin edilmesini sağlayan Born-Oppenheimer yaklaşımını tanıtır.
• 1927 – Walter Heitler ve Fritz London, değerlik bağı teorisi kavramlarını tanıttılar ve hidrojen molekülüne uyguladılar.
• 1927 – Thomas ve Fermi, bir kutudaki bir Gaz için Thomas – Fermi modelini geliştirir.
• 1927 – Chandrasekhara Venkata Raman elektronlar tarafından optik foton saçılması üzerine çalışır.
• 1927 – Dirac, göreceli elektron kuantum dalga denklemini, yani Dirac denklemini belirtir.
• 1927 – Charles Galton Darwin ve Walter Gordon bir Coulomb potansiyeli için Dirac denklemini çözer.
• 1927 – Charles Drummond Ellis (James Chadwick ve meslektaşları ile birlikte) nihayetinde beta bozunum spektrumunun aslında sürekli ve ayrık olmadığını açıkça ortaya koyuyor ve daha sonra nötrino varlığını teorileştirerek (ve daha sonra keşfederek) çözülecek bir sorun olarak ortaya atar.
• 1927 – Walter Heitler, Schrödinger’in dalga denklemini kullanarak iki hidrojen atomu dalga fonksiyonunun bir kovalent bağ oluşturmak üzere artı, eksi ve değişim terimleriyle nasıl birleştiğini gösterir.
• 1927 – Robert Mulliken, Hund ile koordinasyon içinde, elektronların tüm bir moleküle yayılan durumlara atandığı ve 1932’de σ bağı, π bağı ve δ bağı kavramlarını tanıtır.
• 1927 – Eugene Wigner, kuantum durumlarındaki dejenerasyonları simetri gruplarının indirgenemez temsilleriyle ilişkilendirir.
• 1927 – Hermann Klaus Hugo Weyl, öğrencisi Fritz Peter ile işbirliği içinde, kuantum teorisindeki grup temsilleriyle (kompakt topolojik grubun üniter temsillerinin tamamen azaltılabilmesi dahil) harmonik analizde temel bir teoremi – Peter-Weyl teoremi – kanıtlar. Weyl nicemlemesini sunar ve daha önce, 1918’de gösterge kavramını ve bir ölçer teorisini sunar; daha sonra 1935’te Richard Bauer ile spinör kavramını n-boyutlarıyla tanıştırır ve karakterize eder.
• 1928 – Linus Pauling, kimyasal bağın doğasını ana hatlarıyla ortaya koyar: Heitler’in kuantum mekanik kovalent bağ modelini, tüm moleküler yapı ve bağ türleri için kuantum mekanik temellerini özetlemek için kullanır ve moleküllerdeki farklı bağların elektronların hızlı kaydırılmasıyla dengelenebileceğini gösterir. 1931’de rezonans olarak tanıtılır.
• 1928 – Friedrich Hund ve Robert S. Mulliken moleküler orbital kavramını tanıtır.
• 1928 – Born ve Vladimir Fock, belirli bir pertürbasyon ona yeterince yavaş hareket ederse ve özdeğer ile Hamiltonian’ın geri kalanı arasında bir boşluk varsa, fiziksel bir sistemin anlık özdeğerinde kalacağını belirten adyabatik teoremi formüle eder ve kanıtlar.
• 1929 – Oskar Klein, Klein paradoksunu keşfeder.
• 1929 – Oskar Klein ve Yoshio Nishina, elektronların yüksek enerjili foton saçılımı için Klein-Nishina kesitini elde eder.
• 1929 – Sir Nevill Mott, relativistik elektronların Coulomb saçılımı için Mott kesitini elde eder.
• 1929 – John Lennard-Jones, moleküler orbitallerin hesaplanması için atomik orbital yaklaşımının doğrusal kombinasyonunu tanıtır.
• 1929 – Fritz Houtermans ve Robert d’Escourt Atkinson, yıldızların enerjiyi nükleer füzyonla serbest bırakmasını fikrini önerir.

1930–1939 yılları arası

• 1930 – Dirac, pozitronun varlığını varsayar.
• 1930 – Dirac’ın ders kitabı Kuantum Mekaniğinin Prensipleri yayınlanır ve bugün bile hala kullanılan standart bir referans kitap haline gelir.
• 1930 – Erich Hückel, konjuge hidrokarbon sistemlerinde pi elektronlarının orbitallerinin enerjilerini belirlemek için yörünge teorisini genişleten Hückel moleküler orbital yöntemini tanıtır.
• 1930 – Fritz London, van der Waals kuvvetlerinin moleküller arasındaki etkileşimli dalgalanan dipol momentlerinden dolayı olduğunu açıklar.
• 1930 – Pauli ünlü bir mektupta, elektronlara ve protonlara ek olarak, atomların “nötron” olarak adlandırdığı son derece hafif nötr bir parçacık içerdiğini ileri sürer. Bu “nötron” un beta bozunması sırasında da yayıldığını ve henüz gözlemlenmediğini ileri sürüyor. Daha sonra bu parçacığın aslında neredeyse kütlesiz nötrino olduğu belirlenir.
• 1931 – John Lennard-Jones, Lennard-Jones atomlar arası potansiyelini önerir.
• 1931 – Walther Bothe ve Herbert Becker, polonyumdan yayılan çok enerjik alfa parçacıklarının, özellikle berilyum, bor veya lityum gibi belirli hafif elementlere düşmesi durumunda, alışılmadık şekilde nüfuz eden bir radyasyon üretildiğini bulur. İlk başta bu radyasyonun, bilinen herhangi bir gama ışınlarından daha nüfuz etmesine rağmen, gama radyasyonu olduğu düşünülmektedir ve deneysel sonuçların detaylarının bu temelde yorumlanması çok zordur. Bazı bilim insanları başka bir temel parçacığın olası varlığını varsaymaya başlarlar.
• 1931 – Erich Hückel, 4n + 2 kuralını veya organik bir düzlemsel halka molekülünün aromatik özelliklere sahip olup olmayacağını öngören Hückel’in kuralını getirerek aromatikliğin özelliğini kuantum mekanik bağlamında yeniden tanımlar.
• 1931 – Ernst Ruska ilk elektron mikroskobunu oluşturur.
• 1931 – Ernest Lawrence ilk siklotronu oluşturur.Ve Radyasyon Laboratuvarı’nı, daha sonra Lawrence Berkeley Ulusal Laboratuvarı’nı kurar; 1939’da siklotrondaki çalışmaları nedeniyle Nobel Fizik Ödülü’nü alır.
• 1932 – Irène Joliot-Curie ve Frédéric Joliot, alfa parçacıkları tarafından üretilen bilinmeyen radyasyonun parafine veya başka bir hidrojen içeren bileşiğe düşmesi durumunda çok yüksek enerjili protonlar attığını gösterir. Bu, kendi başına yeni radyasyonun önerilen gama ışını doğası ile tutarsız değildir, ancak verilerin ayrıntılı niceliksel analizinin böyle bir hipotezle uzlaştırılması giderek zorlaşmaktadır.
• 1932 – James Chadwick, alfa parçacıkları tarafından üretilen bilinmeyen radyasyon için gama ışını hipotezinin savunulamaz olduğunu ve yeni parçacıkların Fermi tarafından öne sürülen nötronlar olması gerektiğini gösteren bir dizi deney gerçekleştirir
• 1932 – Werner Heisenberg, elektron değişiminden kaynaklanan rezonansın değişim kuvvetlerini nasıl açıklayabildiğini göstermek için iki elektron problemine pertürbasyon teorisini uygular.
• 1932 – Mark Oliphant: Ernest Rutherford’un birkaç yıl önce yaptığı nükleer dönüşüm deneylerine dayanarak hafif çekirdeklerin (hidrojen izotopları) kaynaştığını gözlemler. Yıldızlardaki nükleer füzyonun ana döngüsünün adımları daha sonra Hans Bethe tarafından 1932-1942 boyunca çalışılır.
• 1932 – Carl D. Anderson pozitronun varlığını deneysel olarak kanıtlar.
• 1933 – Chadwick’in deneylerinin ardından Fermi, Pauli’nin “nötron” unu, onu Chadwick’in çok daha büyük nötron teorisinden ayırmak için nötrino olarak yeniden adlandırır.
• 1933 – Leó Szilárd ilk olarak nükleer zincir reaksiyonu kavramını kuramlaştırır. Ertesi yıl basit bir nükleer reaktör fikri için bir patent başvurusunda bulunur.
• 1934 – Fermi, nötrinoların üretildiği çok başarılı bir beta bozunma modeli yayınlar.
• 1934 – Fermi, uranyum izotoplarının nötronlarla bombardımanının etkilerini araştırır.
• 1934 – N.N. Semyonov, toplam kantitatif zincir kimyasal reaksiyon teorisini, daha sonra gaz karışımlarının yakılmasını kullanan çeşitli yüksek teknolojilerin temelini geliştirir. Bu fikir aynı zamanda nükleer reaksiyonun tanımlanması için de kullanılır.
• 1934 – Irène Joliot-Curie ve Frédéric Joliot-Curie yapay radyoaktiviteyi keşfeder ve birlikte 1935 Nobel Kimya Ödülleri’ne layık görülür.
• 1935 – Einstein, Boris Podolsky ve Nathan Rosen, o zamana kadar teorik olarak kuantum mekaniğinin bütünlüğüne meydan okuyan EPR paradoksunu anlatırlar. Yerel gerçekçiliğin geçerli olduğu varsayılarak, bir parçacığın kuantum durumunun ölçülmesinin, başka bir parçacığın kuantum durumunu aralarında belirgin bir temas olmadan nasıl etkileyebileceğini açıklamak için gizli parametrelerin olması gerektiğini göstermişlerdir.
• 1935 – Schrödinger, Schrödinger’in kedi düşünce deneyi geliştirir. Eğer atom altı parçacıklar aynı anda iki çelişkili kuantum durumda olabiliyorsa, kuantum mekaniğinin Kopenhag yorumunun problemleri olarak görüldüklerini gösterir.
• 1935 – Hideki Yukawa, Yukawa potansiyeli hakkındaki hipotezini formüle eder ve pionun varlığını tahmin eder ve böyle bir potansiyelin, pion alanında bulunacağı gibi büyük bir skaler alan değişiminden kaynaklandığını belirtir. Yukawa’nın raporundan önce, temel kuvvetlerin skaler alanlarının kütlesiz parçacıklar gerektirdiğine inanılıyordu.
• 1936 – Alexandru Proca, Hideki Yukawa’dan önce nükleer kuvvetlerin temeli olarak devasa bir spin-1 vektör mesonu için göreli kuantum alan denklemlerini yayınlar.
• 1936 – Garrett Birkhoff ve John von Neumann, klasik, Boole mantığının Heisenberg Belirsizlik İlkesi ile kuantum mekaniğinin gözle görülür tutarsızlığını uzlaştırmak amacıyla Kuantum Mantığını tanıtır. kuantum mekaniğinde, örneğin konum ve momentum; kuantum mantığına yönelik mevcut yaklaşımlar değişmeli olmayan ve ilişkisiz olmayan çok değerli mantığı içerir.
• 1936 – Carl D. Anderson kozmik radyasyon çalışırken müonları keşfeder.
• 1937 – Hermann Arthur Jahn ve Edward Teller, grup teorisini kullanarak doğrusal olmayan dejenere moleküllerin kararsız olduğunu kanıtlar. Jahn-Teller teoremi esasen dejenere elektronik zemin durumuna sahip doğrusal olmayan herhangi bir molekülün, bu dejenerasyonu ortadan kaldıran geometrik bir bozulmaya maruz kalacağını belirtir, çünkü bozulma kompleksin genel enerjisini düşürür. İkinci işleme Jahn-Teller etkisi denir; bu etki yakın zamanda YBCO ve diğer yüksek sıcaklık süper iletkenlerindeki süperiletkenlik mekanizması ile ilişkili olarak da değerlendirilmiştir. Jahn-Teller efektinin detayları, Abragam ve Bleaney (1970) tarafından hazırlanan temel ders kitabında birkaç örnek ve EPR verileri ile sunulmuştur.
• 1938 – Charles Coulson, hidrojen molekülü ile bir moleküler orbital dalga fonksiyonunun ilk doğru hesaplamasını yapar.
• 1938 – Otto Hahn ve asistanı Fritz Strassmann, Naturwissenschaften’e, nötronlarla uranyum bombardımanından sonra element baryumunu tespit ettiklerini bildiren bir el yazması gönderir. Hahn bu yeni fenomeni uranyum çekirdeğinin ‘patlaması’ olarak adlandırır. Aynı zamanda, Hahn bu sonuçları Lise Meitner’a iletir. Meitner ve yeğeni Otto Robert Frisch, bu sonuçları doğru bir şekilde nükleer bir fizyon olarak yorumlar. Frisch bunu 13 Ocak 1939’da deneysel olarak doğrular.
• 1939 – Leó Szilárd ve Fermi, uranyumda nötron çoğalmasını keşfederek bir zincir reaksiyonunun gerçekten mümkün olduğunu kanıtlar.

1940–1949 yılları arası

• 1942 – Kan-Chang Wang, ilk olarak nötrinoları deneysel olarak tespit etmek için K-elektron yakalamanın kullanılmasını önerir.
• 1942 – Enrico Fermi liderliğindeki bir ekip, 2 Aralık 1942’de Chicago Üniversitesi’ndeki Stagg Sahası’nda Chicago Pile-1 adlı ilk yapay kendi kendini sürdüren nükleer zincir reaksiyonunu yaratır.
• 1942-1946 – J. Robert Oppenheimer Manhattan Projesini yönetir, kuantum tünellemesini öngörür ve nükleer füzyonda Oppenheimer-Phillips sürecini önerir.
• 1945 – Manhattan Projesi, 16 Temmuz 1945’te New Mexico’daki Trinity testinde ilk nükleer fizyon patlamasını üretir.
• 1945 – John Archibald Wheeler ve Richard Feynman, temel parçacıkların kendi kendine etkileşmediğini varsayan elektrodinamiğin bir yorumu olan Wheeler – Feynman soğurucu teorisinin kökeni olur.
• 1946 – Theodor V. Ionescu ve Vasile Mihu, moleküler hidrojendeki uyarılmış radyasyon emisyonu ile ilk hidrojen masörünün inşasını gerçekleştirir.
• 1947 – Willis Lamb ve Robert Retherford, hidrojen atomunun Lamb kayması olarak bilinen enerji seviyeleri 2S1 / 2 ve 2P1 / 2 arasındaki küçük bir enerji farkını ölçer.
• 1947 – George Rochester ve Clifford Charles Butler, kozmik ışına bağlı olayların iki bulut odası fotoğrafını yayınlanır, bunlardan biri iki yüklü piyona çürüyen nötr bir parçacık gibi görünen bir tanesi ve yüklü bir piona çürüyen yüklü bir parçacıktır. Yeni parçacıkların kütlesinin proton kütlesinin yaklaşık yarısı olduğu tahmin edilir. Bu “V-parçacıkları” yakında kaonlar olarak adlandırılır.
• 1948 – Sin-Itiro Tomonaga ve Julian Schwinger, aksi takdirde sonuçlanacak bir dizi sonsuz terimi ortadan kaldırmak için kuantum alan teorisinin orijinal Lagrangianını düzeltme yöntemi olarak pertürbatif renormalizasyonu bağımsız olarak ortaya koyarlar.
• 1948 – Richard Feynman, kuantum mekaniğinin yol integrali formülasyonunu belirtir.
• 1949 – Freeman Dyson, iki kuantum elektrodinamik formülasyonunun denkliğini belirler: Feynman’ın diyagramatik yol integrali formülasyonu ve Julian Schwinger ve Tomonaga tarafından geliştirilen operatör yöntemidir. Bu gösterinin bir yan ürünü, Dyson serisinin bulunuşudur.

1950–1959 yılları arası

• 1951 – Clemens C.J. Roothaan ve George G. Hall, Roothaan-Hall denklemlerini türeterek sıkı moleküler yörünge yöntemlerine sağlam bir temelde oluşturur.
• 1951 – Fizikçi ve “hidrojen bombasının babası” Edward Teller’in ve matematikçi Stanislaw Ulam’ın Mart 1951’de Manhattan’ın bir sonraki adımıyla sonuçlanan “Hidrodinamik Lensler ve Radyasyon Aynaları” hakkında ortak bir rapor yazdığı bildirildi.
• 1951 ve 1952 – Manhattan Projesinde, ilk planlanan füzyon termonükleer reaksiyon deneyi, Edward Teller ve Dr. Hans A. Bethe’nin çalışmalarına dayanarak, 1951 İlkbaharında Eniwetok’ta başarıyla gerçekleştirildi. Los Alamos Laboratuvarı, Kasım 1952’de bir hidrojen bombası, görünüşte yürütülen tam ölçekli bir test için bir tarih önerdi.
• 1951 – Felix Bloch ve Edward Mills Purcell, daha önce 1949’da bildirilen nükleer manyetik rezonans kuantum fenomenine ilişkin ilk gözlemleri için ortak bir Nobel Fizik Ödülü aldı. Purcell, Nükleer Manyetizmada Araştırma olarak katkısını bildirir ve Herbert S. Gutowsky gibi çalışma arkadaşlarına NMR katkılarından ve John Hasbrouck Van Vleck gibi nükleer manyetizmin teorik araştırmacılarına teşekkür eder.
• 1952 – Albert W. Overhauser, Overhauser Etkisi olarak da bilinen dinamik nükleer kutuplaşma teorisini formüle eder; diğer araştırmacılar, 1955’te rapor edilen ve çift spinlerin dinamiği için Solomon denklemlerini ve 1963’te R. Kaiser’in denklemlerini içeren daha sonraki Ionel Solomon teorisini oluşturur. Genel Overhauser etkisi ilk olarak Carver ve Charles P. Slichter tarafından deneysel olarak gösterilmiştir.
• 1952 – Donald A. Glaser, elektrik yüklü parçacıkların bir kabarcıkla çevrelenerek algılanmasına izin veren kabarcık odasını oluşturur. Momentum gibi parçacıkların özellikleri helisel yollarının incelenmesi ile belirlenebilir. Glaser icadı için 1960 yılında Nobel ödülü alır.
• 1953 – Charles P. Townes, James P. Gordon ve Herbert J. Zeiger ile işbirliği yaparak ilk amonyak mazerini kurar; 1964 yılında atomlar ve moleküller tarafından uyumlu radyasyon üretme konusundaki deneysel başarısı nedeniyle Nobel ödülü alır.
• 1954 – Chen Ning Yang ve Robert Mills ,abelian olmayan gruplar için bir ölçme teorisi üreterek, hem elektroliz birleşmesinin hem de kuantum kromodinamiğinin başarılı bir şekilde formülasyonuna yol açar.
• 1955 – Ionel Solomon, manyetik dipol bağlı nükleer spinlerin ve Nükleer Overhauser etkisinin ilk nükleer manyetik rezonans teorisini geliştirdi.
• 1955 ve 1956 – Murray Gell-Mann ve Kazuhiko Nishijima bağımsız olarak, baryon sayısını, tuhaflığı ve hadronların izospinini yüke bağlayan Gell-Mann – Nishijima formülünü bağımsız olarak türetti.
• 1956 – P. Kuroda doğal uranyum yataklarında kendi kendine devam eden nükleer zincir reaksiyonlarının olması gerektiğini öngördü.
• 1956 – Chien-Shiung Wu, kobalt-60 bozulmasında parite ihlallerini gözlemleyen ve zayıf etkileşimde parite ihlali olduğunu gösteren Wu Deneyi’ni gerçekleştirdi.
• 1956 – Clyde L. Cowan ve Frederick Reines, nötrino varlığını deneysel olarak kanıtladı.
• 1957 – John Bardeen, Leon Cooper ve John Robert Schrieffer, kuantum BCS teorisini 1972’de Nobel ödülü aldıkları düşük sıcaklıkta süper iletkenlik teorisini önerdiler. Teori, karşıt dönüşlü fonon çiftli elektron çiftlerini içeren makroskobik kuantum tutarlılık fenomeni olarak süper iletkenliği temsil etmektedir.
• 1957 – William Alfred Fowler, Margaret Burbidge, Geoffrey Burbidge ve Fred Hoyle, 1957’deki Yıldızlardaki Elementlerin Sentezi adlı makalesinde, en hafif kimyasal elementler dışında esasen hepsinin bolluğunun yıldızlardaki nükleosentez süreci ile açıklanabileceğini gösterir.
• 1957 – Hugh Everett, kuantum mekaniğinin birçok dünya yorumunu formüle eder; bu, olası her kuantum sonucunun kuantum süperpozisyonunda farklı, iletişim kurmayan paralel evrenlerde gerçekleştiğini belirtir.
• 1958–1959 – Edward Raymond Andrew, A. Bradbury ve R. G. Eades tarafından tarif edilen ve 1959’da bağımsız olarak I. J. Lowe tarafından MAS (Magic angle spinning) keşfedildi.

1960–1969 yılları arası

• 1961 – Clauss Jönsson, Young’ın çift yarık deneyinde (1909) ilk kez elektron kullanarak foton dışındaki partiküllerle ve benzer sonuçları gerçekleştirdi ve büyük partiküllerin de kuantumun temel prensibi olan dalga-partikül ikilemesine göre davrandığını doğruladı. Kuantum alan teorisinin önünü açtı.
• 1961 – Anatole Abragam, Nükleer Manyetik Rezonans’ın kuantum teorisi üzerine temel kitabı Nükleer Manyetizma İlkeleri’ni yayınladı.
• 1961 – Sheldon Lee Glashow, Julian Schwinger’in geliştirdiği elektrikli etkileşim modellerini kısa menzilli nötr akım olan Z_o’ya genişletti. Glashow’un önerdiği ortaya çıkan simetri yapısı, SU (2) X U (1), elektroaktif etkileşimlerin kabul edilen teorisinin temelini oluşturdu.
• 1962 – Leon M.Lederman, Melvin Schwartz ve Jack Steinberger, muon nötrino’nun (zaten “nötretto” adıyla varsayılmış) etkileşimlerini tespit ederek birden fazla tipte nötrino bulunduğunu gösterdi.
• 1962 – Murray Gell-Mann ve Yuval Ne’eman, hadronları bağımsız olarak Gell-Mann’ın Sekiz Katlı Yol olarak adlandırdığı ve sonuçta hadron kompozisyonunun kuark modeline (1964) yol açan bir sisteme göre sınıflandırdı.
• 1962 – Jeffrey Goldstone, Yoichiro Nambu, Abdus Salam ve Steven Weinberg, şimdi Goldstone Teoremi olarak bilinen şeyi geliştirdiler: Lagrangian’ın değişmez olduğu sürekli bir simetri dönüşümü varsa, ya vakum durumu da dönüşümün altında değişmezdir veya sıfır kütleli, daha sonra Nambu-Goldstone bozonu olarak adlandırılan parçacıklar olmamalıdır.
• 1962-1973 – Brian David Josephson, İngiltere, Cambridge’deki Royal Society Mond Laboratuarında Profesör Brian Pippard’ın gözetiminde doktora öğrencisi iken süper iletken akımları içeren kuantum tünelleme etkisini doğru bir şekilde tahmin etti; daha sonra, 1964’te teorisini birleştirilmiş süperiletkenlere uyguladı. Etki daha sonra ABD’deki Bell Laboratuarlarında deneysel olarak gösterildi. Önemli kuantum keşfi için 1973’te Nobel Fizik Ödülü’ne layık görüldü.
• 1963 – Eugene P. Wigner, kuantum mekaniğinde simetri teorisinin yanı sıra atom çekirdeğinin yapısı hakkında temel araştırmalar için temel oluşturur; “temel simetri ilkelerinin keşfi ve uygulanması yoluyla atom çekirdeği ve temel parçacıklar teorisine katkıda bulundu”; Nobel Fizik ödülünün yarısını Maria Goeppert-Mayer ve J. Hans D. Jensen ile paylaştı.
• 1963 – Maria Goeppert Mayer ve J. Hans D. Jensen, 1963’te Nobel Fizik Ödülü’nün yarısı “nükleer kabuk yapısı teorisi ile ilgili keşiflerinden dolayı” Eugene P. Wigner ile paylaştılar.
• 1963 – Nicola Cabibbo, kuarkların ilk iki (ve nihayetinde üç) neslinin tahmin edilebileceği matematiksel matrisi geliştirdi.
• 1964 – Murray Gell-Mann ve George Zweig bağımsız olarak kuronların kuron modelini önererek keyfi olarak adlandırılmış, aşağı ve garip kuarkları öngördüler.
• 1964 – François Englert, Robert Brout, Peter Higgs, Gerald Guralnik, CR Hagen ve Tom Kibble, şimdi Higgs alanı olarak adlandırılan temel bir kuantum alanının uzaya nüfuz ettiğini ve Higgs mekanizması aracılığıyla tüm ilkelere kitle sağladığını varsaydılar.
• 1964 – Sheldon Lee Glashow ve James Bjorken, çekicilik kuarkının varlığını tahmin eder.
• 1964 – John Stewart Bell, daha önceki Einstein-Podolsky-Rosen paradoksundaki kusurları göstermek için test edilebilir eşitsizlik ilişkilerini kullanan ve hiçbir yerel gizli değişken fiziksel teorisinin kuantum mekaniğinin tüm tahminlerini üretemeyeceğini kanıtlayan Bell teoremini ortaya koyar. Bu, ayrı partiküllerin birbirinden uzakta olmasına rağmen aynı kuantum durumunu paylaştığı fenomeni kuantum dolanıklık çalışmasını başlatır.
• 1964 – Nikolai G. Basov ve Aleksandr M. Prokhorov, 1964 yılında yarı iletken lazerler ve Quantum Electronics için sırasıyla Nobel Fizik Ödülü’nü paylaştı; ayrıca ödülü, amonyum mazerinin mucidi Charles Hard Townes ile paylaşıyorlar.
• 1967 – Steven Weinberg ve Abdus Salam, Yang (Mills) teorisini SU (2) X U (1) süpersimetri grubunu kullanarak tanımladığı ve böylece kendiliğinden simetri kırılması yoluyla zayıf etkileşimin W parçacığı için bir kütle veren bir makale yayınladılar.
• 1968 – Stanford Üniversitesi: Stanford Lineer Hızlandırıcı Merkezi’nde (SLAC) derin elastik olmayan saçılma deneyleri, protonun daha küçük, nokta benzeri nesneler içerdiğini ve bu nedenle temel bir parçacık olmadığını gösterdi. O zaman fizikçiler, bu nesneleri kuarklarla tanımlamak konusunda isteksizdiler, bunun yerine onlara Richard Feynman tarafından yazılan bir terim olan parton diyorlar. SLAC’da gözlenen nesneler daha sonra yukarı ve aşağı kuarklar olarak tanımlanacaktır. Bununla birlikte, “parton”, hadronların (kuarklar, antikonlar ve gluonlar) bileşenleri için ortak bir terim olarak kullanılmaya devam etmektedir. Garip kuarkın varlığı dolaylı olarak SLAC’ın saçılma deneyleri ile doğrulanır: sadece Gell-Mann ve Zweig’in üç kuark modelinin gerekli bir bileşeni değil, aynı zamanda kaon (K) ve pion (π) hadronları için bir açıklama sunar.
• 1969-1977 – Sir Nevill Mott ve Philip Warren Anderson, kristal olmayan katılardaki elektronlar için kuantum teorilerini, örneğin gözlük ve şekilsiz yarı iletkenler; 1977 yılında manyetik ve düzensiz sistemlerin elektronik yapıları ve bilgisayarlarda elektronik anahtarlama ve bellek cihazlarının geliştirilmesine olanak sağlayan araştırmalarından dolayı bir Fizik dalında Nobel ödülü aldı. Ödül, elektronların manyetik katılardaki davranışını anlamadaki katkılarından dolayı John Hasbrouck Van Vleck ile paylaşılıyor; kuantum mekanik manyetizma teorisinin ve kristal alan teorisinin (metal komplekslerinde kimyasal bağlanma) temellerini oluşturdu ve modern Manyetizmanın Babası olarak kabul edildi.
• 1969 ve 1970 – Theodor V.Ionescu, Radu Pârvan ve I.C. Baianu, uzunlamasına bir manyetik alanda sıcak döteryum plazmasındaki kuantum yükseltilmiş elektromanyetik radyasyon stimülasyonunu gözlemler ve raporlar; sıcak plazmalardaki iyonlara bağlanmış odaklanmış elektron ışınları ile radyo dalgalarının ve mikrodalgaların yükseltilmiş tutarlı emisyonu hakkında bir kuantum teorisi yayınlar.

1970-1979 yılları arası

• 1970 – Glashow, John Iliopoulos ve Luciano Maiani, daha sonra deneysel olarak bulunan garip kuarkı tahmin ederler ve teorik tahminleri için Nobel ödülünü paylaşırlar.
• 1971 – Martinus J. G. Veltman ve Gerardus ‘t Hooft, Yang-Mills teorisinin simetrilerinin Peter Higgs tarafından önerilen yönteme göre kırıldığında, Yang – Mills teorisinin yeniden düzenlenebileceğini gösterdi.
• 1972 – Francis Perrin, izotop oranlarının analizinin kendi kendine devam eden nükleer zincir reaksiyonlarının meydana geldiğini gösterdiği Gabon Oklo, uranyum yataklarındaki “doğal nükleer fisyon reaktörlerini” keşfetti. Doğal bir nükleer reaktörün mevcut olabileceği koşullar 1956 yılında P. Kuroda tarafından tahmin edilmişti.
• 1973 – Frank Anthony Wilczek, güçlü etkileşimler teorisinde kuark asimptotik özgürlüğünü keşfetti; keşfi ve kuantum kromodinamiğine katkıları nedeniyle 2002’de Lorentz Madalyası ve 2004 yılında Nobel Fizik Ödülü’nü aldı.
• 1973 – Makoto Kobayashi ve Toshihide Maskawa, CP ihlallerinin deneysel olarak gözlemlenmesinin ek bir kuark daha varsa açıklanabileceğini belirtti. İki yeni kuark daha sonralarda üst ve alt olarak adlandırıldı.
• 1973 – Peter Mansfield Nükleer manyetik rezonans görüntülemenin (NMRI) fiziksel teorisini formüle etti.
• 1974 – Pier Giorgio Merli, Young’ın çift yarık deneyi (1909) benzer sonuçlara sahip tek bir elektron kullanarak gerçekleştirdi ve büyük parçacıklar için kuantum alanlarının varlığını doğruladı.
• 1974 – Burton Richter ve Samuel Ting: Çekicilik kuarkları Kasım 1974’te neredeyse aynı anda iki ekip tarafından üretildi. İki keşif partisi, bağımsız olarak keşfedilen mezona iki farklı sembol, J ve assign; böylece resmi olarak J / ψ meson olarak bilinir. Keşif nihayet fizik topluluğunu kuark modelinin geçerliliği konusunda ikna etti.
• 1975 – Martin Lewis Perl, SLAC-LBL grubundaki meslektaşlarıyla birlikte, tau’yu 1974 ve 1977 arasındaki bir dizi deneyde tespit etti.
• 1977 – Leon Lederman Fermilab’daki ekibi ile alt kuarkı gözlemledi. Bu keşif, üst kuarkın varlığının güçlü bir göstergesi oldu.
• 1977 – Ilya Prigogine denge dışı, geri döndürülemez termodinamik ve kuantum operatör teorisini, özellikle de zaman süperoperatör teorisini geliştirdi; 1977’de “denge dışı termodinamiğe, özellikle enerji tüketen yapılar teorisine katkılarından dolayı” Nobel Kimya Ödülü’nü aldı.
• 1978 – Pyotr Kapitsa, uzunlamasına manyetik alanlara yerleştirilen bu tür plazmalarda kontrollü termonükleer füzyon reaksiyonları elde etme girişimlerinde, çok yüksek güçlü mikrodalgalar tarafından uyarılan sıcak döteryum plazmaları, yeni ve düşük maliyetli bir termonükleer reaktör tasarımı kullanarak yeni fenomenleri gözlemledi.
• 1979 – Kenneth A. Rubinson ve arkadaşları Cavendish Laboratuvarı’nda, yerel olarak anizotropik, FENiPB metalik gözlüklerde ferromanyetik spin dalga rezonantını gözlemler ve gözlemleri iki-magnon dispersiyon ve spin değişimi Hamiltonian açısından yorumlar. Heisenberg ferromanyetinin formunu oluşturur.

1980–1999 yılları arası

• 1980 – 1982 – Alain Aspect, kuantum dolaşıklığı hipotezini deneysel olarak doğruladı; Bell testi deneyleri, bir konumdaki kuantum olayının, iki konum arasındaki iletişim için açık bir mekanizma olmadan başka bir konumdaki olayı etkileyebileceğine dair güçlü kanıtlar sağladı. Bu olağanüstü sonuç, J.F.Clauser tarafından kuantum dolaşıklığın deneysel olarak doğrulandığını gösterdi.
• 1982-1997 – PPPL, Tokton Fusion Test Reaktörü (TFTR), Princeton, ABD: 1982’den beri işletilmektedir, “toroidal 6T manyetikli bir tokamak reaktöründe TD nükleer füzyonu kullanarak 1994 yılında sadece 0.21s için 10.7MW kontrollü füzyon gücü üretti. plazma hapsetme alanı, 3MA plazma akımı ve 1.0 x 1020 m − 3 elektron yoğunluğu 13.5 keV ” olarak ölçüldü.
• 1983 – Super Proton Synchrotron’daki Carlo Rubbia ve Simon van der Meer, Ocak ayında W parçacıklarının kesin sinyallerini gözlemlendi. Gerçek deneyler UA1 (Rubbia liderliğindeki) ve UA2 (Peter Jenni liderliğindeki) olarak adlandırıldı. UA1 ve UA2’dan sadece birkaç ay sonra Mayıs 1983’te Z parçacığını bulundu.
• 1983 – 2011 – Dünyanın en büyük ve en güçlü deneysel nükleer füzyon tokamak reaktörü olan Joint European Torus (JET), İngiltere’deki Culham Tesisinde faaliyete geçti.
• 1985-2010 – JT-60 (Japonya Torus) 1985 yılında JET’e benzer deneysel bir D-D nükleer füzyon tokamak ile çalışmaya başladı.
• 1986 – Johannes Georg Bednorz ve Karl Alexander Müller, ortorombik La2CuO4, YBCO ve diğer perovskit tipi oksitlerde Jahn-Teller polaronlarını içeren yüksek sıcaklık süper iletkenliğinin kesin deneysel kanıtını üretti; 1987’de Nobel ödülü aldı.
• 1986 – Vladimir Gershonovich Drinfeld kuantum grupları kavramını, Uluslararası Matematikçiler Kongresi’nde kuantum teorisindeki seminal adresinde Hopf cebirleri olarak tanıttı ve bunları çözülebilirlik için gerekli bir koşul olan Yang-Baxter denkleminin çalışmasına bağladı. istatistiksel mekanik modellerin belirlenmesi; ayrıca Hopf cebirlerini yarı-Hopf cebirlerine genelleştirir ve Kuantitrianer Hopf cebiriyle ilişkili Yang-Baxter denkleminin çözümüne karşılık gelen R-matrisini çarpanlarına ayırmak için kullanılabilen Drinfeld bükülmeleriyle ilgili incelemeyi sundu.
• 1988’den 1998’e kadar – Mihai Gavrilă, 1988’de hidrojendeki yeni kuantum atomik ikilik fenomenini keşfeder ve daha sonra ultra yoğun lazer alanlarına yerleştirilen hidrojen atomlarının yüksek frekanslı alanlarında atomik yapı ve bozulma hakkında bir kitap yayınladı.
• 1991 – Richard R. Ernst, çözelti içindeki küçük moleküller için iki boyutlu nükleer manyetik rezonans spektroskopisi (2D-FT NMRS) geliştirdi ve 1991’de yüksek çözünürlüklü nükleer manyetik metodolojisinin geliştirilmesine katkılarından dolayı Nobel Kimya Ödülü’ne layık görüldü.
• 1977-1995 – Üst kuark, 18 yıllık bir araştırmanın ardından Fermilab’daki bir ekip tarafından nihayet gözlemlendi. Önceden beklenenden çok daha büyük bir kütleye sahip olduğu bulundu. – neredeyse bir altın atomu kadar büyük. –
• 1995 – Eric Cornell, Carl Wieman ve Wolfgang Ketterle ve JILA’daki iş arkadaşları ilk “saf” Bose-Einstein kondensini oluşturdu.
• 1998 – Süper Kamiokande (Japonya) dedektör tesisi, en az bir nötrino kütlesine sahip olduğunu ima eden nötrino salınımları için deneysel kanıtlar rapor etti.
• 1999-2013 – NSTX — PPPL’deki Ulusal Küresel Torus Deneyi, Princeton, ABD, 12 Şubat 1999’da, Princeton Plazma Fizik Laboratuvarı (PPPL) ile işbirliği içinde inşa edilen yenilikçi bir manyetik füzyon cihazı için bir nükleer füzyon projesi başlattı.

21. yüzyıl

• 2000 – Avrupa Nükleer Araştırmalar Örgütü (CERN) bilim insanları, “yeni madde durumu” olarak adlandırdıkları kuarkon plazmanın varlığına ilişkin dolaylı kanıtlar gözlemlediklerini iddia ettikleri deneysel sonuçları yayınladılar.
• 2001 – Sudbury Nötrino Gözlemevi (Kanada), nötrino salınımlarının varlığını doğruladı.
• 2002 – Leonid Vainerman Strasbourg’da kuantum grubu ve kuantum teorilerindeki kuantum grupoid uygulamalarına odaklanan teorik fizikçiler ve matematikçiler toplantısı düzenledi; toplantının işlemleri 2003 yılında toplantı düzenleyicisi tarafından düzenlenen bir kitapta yayınlandı.
• 2003 – Sir Anthony James Leggett, süper iletkenlerin kuantum teorisine ve V. L. Ginzburg ve A. A. Abrikosov ile paylaşılan Helium-3 gibi süper akışkanların kuantum teorisine öncü katkılarından dolayı 2003 Nobel Fizik Ödülü’nü aldı.
• 2005 – Brookhaven Ulusal Laboratuvarı’nın RHIC hızlandırıcısı, bir kuark gluon sıvısı, belki de kuark-gluon plazmasını üretti.
• 2007-2010 – Charles Pence Slichter, Katılarda Nükleer Manyetik Rezonans çalışmaları ve özellikle NMR Yüksek Sıcaklık Süperiletkenleri çalışmaları nedeniyle 2007 yılında Ulusal Bilim Madalyası ile ödüllendirildi.
• 2007-2010 – Alain Aspect, Anton Zeilinger ve John Clauser kuantum teorisinin yerellik dışı yönünün çözümü ile ilerleme kaydetti ve 2010’da Anton Zeilinger ve John Clauser ile birlikte Fizikte Wolf Prize ödülü verildi.
• 2009 – Aaron D. O’Connell, çıplak gözle görülebilecek kadar büyük bir makroskopik cisme kuantum mekaniğini uygulayarak ilk kuantum bilgisayarı icat etti.
• 2011 – Zachary Dutton, fotonların süperiletkenlerde nasıl birlikte var olabileceğini gösterdi.
• 2012 – Higgs bozonunun varlığı, CERN’deki LHC’deki proton-proton çarpışmaları temelinde ATLAS ve CMS işbirlikleri ile doğrulandı. Peter Higgs ve François Englert, teorik tahminlerinden dolayı 2013 Nobel Fizik Ödülü’ne layık görüldü.
• 2014 – Bilim insanları, verileri yüzde sıfır hata oranı ile 10 feet mesafeden kuantum ışınlama ile aktarabildi, bu da kuantum internete doğru hayati bir adım olarak tarihe geçti.